Eg gangi yvir fjøll og grønar líðir
og finni
frið, ei aðrasteðs er til,
eg hoyri
fuglaljóðið kátt í erva
og ánna tutla
oman gjøgnum gil.
Og tá
eg komi upp um næsta sýnið,
eg hómi
ljós, eitt vakurt bygdalag,
har er mítt heim
og fólkið, sum mær líkar,
eg komi aftur har ein vakran dag.
Men dreymar
enda, tó teir ikki gloymast,
og skjótt
so kemur veruleikin við,
men um
teir stroyddu vegin her við gulli,
eg altíð
velja vil mær Tvøroyri.
Eg hitti
fólk, sum siga, at eg droymi,
og ivist
ikki, at tey hava rætt,
men tá
so fjart er tað, ið er mær kærast,
kann
sinnalagið aldri vera lætt.
Men dreymurin
er uggi mín í útlegd,
hann tekur meg
um lond og yvir høv,
ja, troystar
meg við sjónum
og við orðum,
ið ikki
verða skrivaði í brøv.
Og tá
ið mánalýsið gyllir hústøk
í hesum
býi – hvat er vakrari?
So síggja
eygu míni ikki hetta,
tí tá eg droymi
meg á Tvøroyri.
T. Dam