Nánd

So rótleyst er sinni títt, altíð á ferð

tað tykist sum gloymir tú virðini her.

Hví droymir tú heldur um fjarskotin lond

enn síggja tað vakra, sum er í nánd?

Tær tykir at lívið er keðiligt - grátt,

hvønn er tað tú saknar - hví falla í fátt?

Tá aldri tú unnir tær hvíld ella frið,

fæst onki at grógva við tína lið.

Far innar í stovuna, um hon er trong

og lurta - hon syngur ein stillan song;

hon rúmar tó nakað, sum tú leggur í

har vantar bert tað - at tú varnast tí.

Tann eydnan, tú hómar um blánandi fjøll,

hvør sigur hon finst ei í heimahøll?

Tú átti ei friðleysur leita so fjart,

men lært teg at elska tað, sum tú sært.

Thomas Mikal Smith