Vit hoyrdu várið kalla

Vit hoyrdu várið kalla

og viltust bæði burtur,

úr bygd og mannaeygum

eitt lognarkvøld í mai

og gingu tætt tilsamans

ígjøgnum grønar dalir

og eftir brúnum høvdum

so langt so langt av leið.

So rúsandi ein rørsla

í øllum heimsins lutum

í luft og mold og vatni

og mannasálum rann,

tað var sum túsund nálir

við mjúkum silkibløðum

í okkar´ blóði spruttu

við villum vakstrarlag.

Á vegnum lomb og blómur

og brostin egg í reiðri,

tað leikaði og livdi

á vølli og í mold.

Við ungum, spentum sonsum

vit numu vársins undur,

hvørt bragd av lívi boðan

um lukku og um ást.

Tú ikki meir enn átjan

von sum eitt fagurt landslag,

so mjúkar likamslægdir

og bróst so túgvurund,

títt hár sum gras í bjørgum

ið floymir út av torvu,

og hold á hálsi tínum

av mold og vætu reyk.

Og varrar mínar trýstar

ímóti hálsi tínum

tær kendu blóðið spæla

títt heita hjartaslag,

tá gjørdist hendur mínar

sum leysar frá mær sjálvum

og leitaðu í blindum

at søtum loyndum fram.

So runnu sálir saman,

í bráðum leiki brustu

og róku út í rúmið

inniliga í eind

sum sirm og summarlýkka

og tungur blómuangi –

ein flóð úr teirri keldu

sum lívið streymar úr.

Karsten Hoydal