RITUKVÆÐIÐ

Syrgilig er henda søga,

gloymið hana aldri meir,

um tvey skip um fjørðin grøva,

sjúk av ást, sum tú og fleir’.

Ritan tekkilig og deilig

dandandi á báru reið,

rund og lendabreið og hyldlig,

vitjar Skopun - Havnarkei.

Ternan gloymdi sína rutu,

hvørja ferð, ið Ritan sást.

Syngjandi um bógvin brutu

aldur, sungu bert um ást.

Uttan fyri Havnarmola

hittust tey so mangan dag.

Har var gaman í at trola,

eingin hevði nakað sæð.

Men ein dag, tey aftur vendu,

Ternan misti vald á sær:

Nevið inn í Ritu rendi,

deyðiligur kossur var.

Mikil gangur, róp og skolan,

tá ið Ritan sundur støkk,

deyðasærd vann inn til molan,

har hon sum ein steinur søkk.

Ritan nú í Álakeri

fúnar, neyðars hjartað brast.

:/: Hetta tær tann læra veri:

Kyss tú ongantíð ov fast :/:

Orð: Kjartan Hoydal · Lag: Elvira Madigan